ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ;

Ποιοί είμαστε;
Το Κέντρο Ζωής είναι ένα Σωματείο μη κερδοσκοπικό, μέλος της Υποεπιτροπής των μη Κυβερνητικών Οργανώσεων του Κέντρου Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων. Ιδρύθηκε το 1991 και προσφέρει τις υπηρεσίες του σε κάθε άτομο που έχει προσβληθεί από hiv/aids, ανεξάρτητα από φύλο,τρόπο ζωής, σεξουαλική προτίμηση, και φυλετική καταγωγή. Κύριος στόχος του είναι η με αγάπη και σεβασμό συμπαράσταση στις ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με hiv/aids.

Υπηρεσίες που προσφέρουμε:

• Πρόγραμμα συντροφικότητας
  Ειδικά εκπαιδευμένοι εθελοντές επισκέπτονται άτομα με hiv/aids στο νοσοκομείο ή στο σπίτι, τους κρατούν συντροφιά, τους στηρίζουν ψυχολογικά και τους βοηθούν σε πρακτικά προβλήματα που τυχόν αντιμετωπίζουν.
• Ομάδα στήριξης οροθετικών
  Μια φορά την εβδομάδα άτομα οροθετικά [hiv+] συναντιώνται στο φιλικό και εμπιστευτικό περιβάλλον του Κέντρου όπου έχουν την δυνατότητα να εκφράσουν τις απορίες τους, τις ανησυχίες και τις ελπίδες τους, να ανταλλάξουν πληροφορίες και να μάθουν πως άλλα άτομα αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση.
• Συμβουλευτικές υπηρεσίες
  Επαγγελματίες ψυχοθεραπευτές και σύμβουλοι προσφέρουν ψυχολογική στήριξη πριν και μετά το hiv τεστ καθώς και σε ώρες κρίσης.
• Αποκλειστική νοσοκόμα
  Το Κέντρο καλύπτει τα έξοδα αποκλειστικής νοσοκόμας σε άτομα που αδυνατούν να αυτοεξυπηρετηθούν, είναι μόνα τους και δεν έχουν οικονομικούς πόρους.
• Νομική στήριξη
  Δικηγόροι εθελοντές του Κέντρου παρέχουν νομικές συμβουλές για την επίλυση νομικών προβλημάτων άτομων με hiv/aids.
• Πλυντήριο
  Άτομα με hiv/aids που δεν έχουν την δυνατότητα να πλύνουν τα ρούχα τους, μπορούν να εξυπηρετηθούν από το πλυντήριο του Κέντρου.
• Εκπαιδευτικά σεμινάρια
  Ψυχολόγοι και γιατροί εκπαιδεύουν τους νέους εθελοντές μέσα από ειδικά μελετημένα σεμινάρια τα οποία προετοιμάζουν όσους επιθυμούν να εργαστούν εθελοντικά στο Κέντρο.
• Πληροφόρηση
  Ευαισθητοποίηση του κοινού μέσα από δανειστική βιβλιοθήκη που λειτουργεί στο χώρο του Κέντρου, μέσα από φυλλάδια, διαλέξεις και σεμινάρια που διοργανώνονται τακτικά στο Κέντρο, μέσα από την τηλεόραση και τον τύπο αλλά και μέσα από ενημερωτικές ομιλίες σε σχολεία, χώρους εργασίας κ.λ.π.
• Στο Κέντρο Ζωής λειτουργεί το Κέντρο Ημέρας, το οποίο απευθύνεται σε άτομα που αντιμετωπίζουν την πρόκληση του aids και του hiv στη χώρα μας. Πρωταρχικός σκοπός του Κέντρου είναι να αποτελέσει ένα χώρο συνάντησης, ψυχαγωγίας και ενημέρωσης για όλους εμάς.

  Ολες οι υπηρεσίες παρέχονται Δωρεάν και με απόλυτη εχεμύθεια.

Πως μπορείτε να βοηθήσετε:
Το Κέντρο Ζωής και Εμπνευσης συντηρείται αποκλειστικά από δωρεές και εξαρτά την σωστή λειτουργία του από την γενναιοδωρία των συμπολιτών μας. Μπορείτε να βοηθήσετε το Κ.Ζ. με διαφόρους τρόπους:

• Να στείλετε μια δωρεά στο: ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ, ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ 111-002002001060
• Να οργανώσετε μία εκδήλωση τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν στο Κ.Ζ.
• Να δωρήσετε στο Κ.Ζ. κάποια ηλεκτρική συσκευή ή άλλα αντικείμενα που μπορεί να έχει ανάγκη το κέντρο.
• Να αναλάβετε την κάλυψη των εξόδων κάποιου ασθενή ή την πληρωμή ενός ή περισσοτέρων λογαριασμών του Κ.Ζ.

Πως Να Γίνεται Φίλοι Του Κέντρου Ζωής:

• Χρειάζεστε κάποια βοήθεια;
  Είναι απλό! Τηλεφωνήστε μας στο 723-3848 για να κανονίσουμε μία καλή ώρα για να έρθετε και να μάθετε τι μπορεί να σας προσφέρει το Κ.Ζ. Αν η μετακίνηση σάς είναι δύσκολη, κάποιος απο τους εθελοντές μας μπορεί να σας επισκεπτεί και να σας ενημερώσει στο σπίτι ή στο νοσοκομείο.
• Πώς να γίνεται Εθελοντές
  Οποιος νιώθει την επιθυμία να προσφέρει κάποιο χρόνο και τις ικανότητές του/της, είναι ευπρόσδεκτος. Τηλεφωνήστε μας στο 723-3848 για περισσότερες πληροφορίες.

Έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε που συνάντησα για πρώτη φορά στην υποτυπώδη μονάδα του Γενικού Κρατικού άτομα που είχαν προσβληθεί από τον ιό hiv και ασθενούσαν. Με συγκλόνισε ο φόβος και η μοναξιά που καθρεφτιζόταν στα μάτια τους και αποφάσισα πως δεν έπρεπε να μείνω μόνο στη διαπίστωση, αλλά να κάνω κάτι γι`αυτό.

Μετά από έξι χρόνια όλοι εμείς που δουλεύουμε στο χώρο του Κέντρου Ζωής, μέλη, φίλοι, εθελοντές, οροθετικοί και μη, πιστεύουμε ότι το aids δεν είναι παρά μία ακόμα επικίνδυνη για τη ζωή ασθένεια ανάμεσα στις πολλές που πλήττουν το ανθρώπινο γένος. Επομένως, οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους ασθενείς. Αυτονόητο, θα έλεγε κανείς. Κι όμως δεν είναι. Η πλειοψηφεία της Ελληνικής κοινωνίας φαίνεται να έχει αντίθετη άποψη.

Εδώ όμως δεν πρόκειται να αναφερθώ στην ευθύνη των ατόμων που από την πλευρά της Πολιτείας έχουν αναλάβει την ενημέρωση και την πληροφόρηση του κοινού, ούτε στο συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας. Εδώ θέλω να αναφερθώ στην ευθύνη των ίδιων των οροθετικών ατόμων να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Θα μιλήσω για την αόρατη μειονότητα, που γεμάτη φόβο κι ντροπή κρύβεται από το φως της ημέρας. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις γνωρίζουν από πρώτο χέρι το γνωστό κυνηγητό που εξαπολύουν τα Μ.Μ.Ε. προκειμένου να βρουν τον φορέα που θα μιλήσει, έστω και με την πλάτη γυρισμένη ή το πρόσωπο καλυμμένο. Εκείνοι που τολμούν να δείξουν το πρόσωπό τους είναι ελάχιστοι και συνήθως στερούνται οικογενειακού περιβάλλοντος ή συμμετοχής στην κοινωνική ζωή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η εικόνα του οροθετικού ατόμου που βγαίνει προς τους τηλεθεατές σπανίως να αντιπροσωπεύει το μέσο όρο των οροθετικών ατόμων.

Ποιος όμως είναι αυτός ο μέσος όρος? Μα άνθρωποι σαν εμάς, σαν τους φίλους και τους συγγενείς μας, σαν τα ίδια μας τα παιδιά.

`Ετσι το παιχνίδι της παρεξήγησης και της διαστρέβλωσης συνεχίζεται. Από τη μία πλευρά το κοινωνικό σύνολο είναι σε γενικές γραμμές ενημερωμένο όσον αφορά τους τρόπους μετάδοσης του ιού μέσα από τις σεξουαλικές επαφές, όχι όμως αρκετά ενημερωμένο όσον αφορά τη μη μετάδοση του ιού μέσα από την καθημερινή επαφή. Υπάρχει αρκετή ενημέρωση όσον αφορά τη χρήση προφυλακτικού ως τρόπου προφύλαξης, όχι όμως αρκετή ενημερώση ώστε να υπερσκελιστούν διάφοροι αβάσιμοι και επιζήμιοι μύθοι (π.χ. με μια φορά δεν μεταδίδεται, αν ζητήσω να χρησιμοποιήσω προφυλακτικό ο/η σύντροφός μου θα θυμώσει...)

Από την άλλη πλευρά έχουμε οροθετικά άτομα που παραμένουν ενεργά στην αγορά εργασίας και συνεχίζουν να αυτοσυντηρούνται, αλλά φοβούνται πως αν μαθευτεί θα απολυθούν από τη δουλειά τους, κάτι που δυστυχώς έχει συμβεί επανειλημμένως. Φοβούνται ότι σε περίπτωση που αποκαλύψουν ότι φέρουν τον ιό θα τους διώξουν από τα σπίτια τους (και αυτό έχει συμβεί) ή οι φίλοι τους θα σταματήσουν να τους κάνουν παρέα (δυστυχώς αυτό συμβαίνει συχνότατα). Θυσιάζουν κατά συνέπεια στο όνομα μιας σαθρής ασφάλειας το δικαίωμά τους να τους αντιμετωπίζουν με σεβασμό, κατανόηση και αγάπη οι πάντες, είτε αυτοί είναι συνάδερφοι, είτε οικογένεια, είτε φίλοι.

`Ισως όμως αν οι 20.000 περίπου οροθετικοί αποφάσιζαν να μιλήσουν για την κατάστασή τους τότε το κοινωνικό σύνολο να συνειδητοποιούσε πως οι φορείς βρίσκονται ολόγυρα μας, τους συναναστρεφόμαστε καθημερινώς και αποτελούν μέρος της ζωή μας και επομένως ίσως να τους αποδεχόμασταν πιο εύκολα, έτσι ώστε να μην αναγκάζονται να περιθωριοποιούνται.

Πιστεύω ότι η προσπάθεια που εμείς στο Κέντρο Ζωής κάνουμε για τη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων θα έχει πετύχει όταν στη θέση μου θα υπογράφει χωρίς φόβο ένα οροθετικό άτομο, όταν θα γεμίζουμε μαχητικά τους δρόμους αντιδρώντας στις εκδηλώσεις ρατσισμού, όταν επώνυμα θα διεκδικούμε παντού αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει.

Απευθύνομαι λοιπόν σε αυτούς που ζουν στη σκια και στο περιθώριο και ζητώ να έρθουν κοντά στις μη κυβερνητικές οργανώσεις και όλοι μαζί να αγωνιστούμε για το αυτονόητο.

Ας μην περιμένουμε άλλο πια να μας λυπηθούν. Ας μη ζητιανεύουμε την κατανόηση των προβλημάτων μας. Αξίζουμε και έχουμε τα ίδια δικαιώματα με κάθε `Ελληνα πολίτη. Δεν θα μας τα χαρίσει κανείς, εάν δεν αγωνιστούμε γι`αυτά. Ας μην ξεχνούμε πως συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Back to Roz Mov's main page